Nihayet annem ve babam memleket seyahatinden döndüler. Dün gece otogardan alıp eve geldik ve mutlu kavuşmaaa :) Hastayken anladım ki gerçekten de ana gibi yar olmaz :) Bi nazlanamadım şöyle tatlı tatlı anneme ya da babama :) Onlar adına düşünmek gerekirse de iyi kafa dinlemişlerdir. Torun tosun yok, kızlar yok, gürültü yok:) Banane, ben anneme ve babama kavuştum ya, gerisi önemli değil :) Baba kahvaltısı ve baba çayı beni iyileştirir ancak. Tabi anne şevkatiyle. Allah onlara uzuuun ve sağlıklı ömürler versin inşallah :)
ŞU AN BURADA OLUP, KÜÇÜK BİR NEFES ALIP YENİDEN DÖNSEM KEŞMEKEŞE... Evet anne olmayı ben seçtim. Ama onlar-çocuklarım- dünyaya gelmeyi seçmediler. Ve her defasında bunu bana karşı kullanıyor olmaları beni çok yoruyor. Sanki kalbime bıçak saplanıyor. Alt tarafı kızımdan 1 fincan kahve istedim. Ve şaka bile olsa, o cümleyi haketmedim. Ben anneme bir defa "beni doğurmasaydın" demedim. "ben gelmek istemedim, beni sen dünyaya getirdin, bakmak zorundasın" demedim, demem. Peki bu cümleler bana neden söyleniyor? Önce oğlum, şimdi kızım. Ve ben dünden beri ara ara ağlıyor, mide ağrısı yaşıyor ve yaşama sevincimi kaybediyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder